Wanneer ik vertel over mijn werk om daklozen te helpen, wordt daar veel op gereageerd.

Vaak wordt me gevraagd : "Maar wat is er in het leven van deze mensen gebeurd, dat ze tot dit punt zijn geraakt?” Dit! “Zijn ze aan de drugs?“ Dit! "Hebben ze geen familie?” Nu besef ik dat we allemaal een privéredenen zoeken bij deze geruïneerde personen zelf. Het staat vast dat gezinsbreuken, echtelijk geweld, verslavingen, fysieke en psychische handicaps allemaal factoren zijn die deze afschuwelijke situatie in de hand werken.

Maar hoewel dergelijke gebeurtenissen in het leven van een mens kunnen bijdragen aan de dakloosheid, rechtvaardigen ze dit op geen enkele manier.

En hier ligt het probleem. De oorzaak van de dakloosheid ligt vooral in deze giftige aanvaarding: de overtuiging dat persoonlijke onvolkomenheden een bestaan op straat kunnen legitimeren.

Naast het feit dat de persoon zelf op deze manier de schuld krijgt, heeft dit discours nog andere perverse effecten.

De aandacht gaat weg van de keuzes die onze samenleving en onze leiders maken op vlak van cruciale kwesties. Onroerendgoedspeculatie, de ontoereikendheid van de sociale bijstand tegenover de exorbitante kosten van de huurprijzen, de verzadiging van psychiatrische ziekenhuizen, enz. liggen meer aan de de bron en de instandhouding van dakloze mensen.

Met andere woorden, het lijkt er eerder op dat het leven op straat het resultaat is van budgettaire prioritering en een cultuur van winstbejag. Tegen dit vervelende paradigma in is Straatverplegers vastbesloten te geloven dat het einde van de dakloosheid mogelijk is.

Wij dragen hieraan bij door te proberen de fundamentele rechten van de uitgesloten mensen te handhaven en door campagne te voeren op lokaal en mondiaal niveau.

Dit! Ergens is er een oplossing om deze sociale perversie tegen te gaan."

- Fiona, pijler Huisvesting

© P-Y Jortay - Straatverplegers 2020