Er is een jaar voorbij sinds we meneer H.* voor het eerst op straat ontmoetten. Veel burgers hadden hun bezorgdheid aan ons kenbaar gemaakt, evenals de rest van het Brusselse netwerk.

 

Zijn gezondheid (zowel lichamelijk als geestelijk) en hygiëne waren in die tijd inderdaad rampzalig.

Zijn leven op straat had hem al beide benen gekost, als gevolg van herhaaldelijke verwondingen en infecties. Ondanks de deken die erover was gegooid om ze te verbergen, was de geur van zijn slecht behandelde stompjes sterk en alarmerend.

De situatie werd kritiek: hij was een gevaar voor zichzelf geworden.

We moesten zo snel mogelijk handelen.

Daarom hebben wij enkele maanden geleden de moeilijke beslissing genomen om hem onder dringende observatie te plaatsen, d.w.z. zonder zijn toestemming.

 

Het is nooit gemakkelijk om deze keuze te maken, omdat we het gevoel hebben dat we geen rekening houden met de wensen van de patiënt. Maar als zijn leven op het spel staat, is het onze plicht (en ons beroep) om het te doen.

 

In samenwerking met het ziekenhuis beginnen we met het behandelen van zijn benen.

Dan beginnen we met een psychiatrische follow-up. Beetje bij beetje onthult meneer zich aan ons en vraagt om prothesen voor zijn benen.

Na een paar weken in het ziekenhuis, vonden we voor hem een plaats in een tehuis waar we zijn protheseproject met hem opzetten.

Het was een lang proces, maar na vijf maanden kon hij eindelijk zijn rolstoel verlaten en met zijn revalidatie beginnen.

Hij gebruikt zijn prothesen nu al 2 weken, kijk hoe goed hij het doet!

 

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.

Raak ons werk jou? Wil je ons helpen?