In 2023 zaten verschillende van onze patiënten om verschillende redenen en gedurende enkele weken of maanden opgesloten.
Ondanks de bereidheid van patiënten en Straatverplegers om contact te houden en oplossingen te vinden voor eventuele problemen na het ontslag uit de gevangenis, en ondanks de pogingen van verschillende werkers en verenigingen om de overgang tussen “binnen” en “buiten” goed te laten verlopen, blijft het een weg vol hindernissen!
Twee kreeg kregen we de informatie dat onze opgesloten patiënten op een bepaalde datum vrij zouden komen, maar in beide gevallen werden ze enkele weken vroeger ontslagen zodat we geen tijd hadden om een oplossing voor hun huisvesting te vinden. We gingen ze ophalen in de gevangenis van Haren. Maar om wat te doen? Om ze weer terug te brengen naar waar ze op straat leefden en ze daar achter te laten, zonder een duurzame oplossing?
Als patiënten bij ontslag uit de gevangenis om een woning vragen, is dat bijna altijd een onvervulbare wens: hun rechten zijn bevroren, ze hebben geen inkomen meer.
Ze zouden genoeg besparingen moeten hebben om een eerste huur en een huurgarantie te betalen en ze moeten ons vertrouwen omdat ze het appartement dat we aanbieden niet kunnen bezoeken – zonder dat alles is het onmogelijk de huurovereenkomst te ondertekenen en de plaatsbeschrijving op te maken.
We botsen tegen eenzelfde muur als ze in een instelling opgenomen willen worden. Om toegang te krijgen tot beschermde woningen of psychiatrische zorginstellingen zijn één, twee, soms drie interviews nodig. Alweer: een weg vol hindernissen…
Het wordt hoog tijd om de overgang tussen “binnen” en “buiten” te vergemakkelijken!