Aan meneer J.*,
Wat een week ! Ik moet zeggen dat u mij echt hebt doen voelen dat ik leef, met een cocktail van emoties! Van lachen naar wenen – en tussendoor hebt u ook nog mijn geduld flink op de proef gesteld.
Enkele maanden geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst toen ik mijn stage bij Straatverplegers begon. U deed me al gauw lachen met uw spontaniteit, uw eerlijkheid maar ook door uw ongelofelijke babbel.
Ik heb zelden iemand ontmoet die zo veel praatte. Waar ik vaak om moest lachen, maar wat me ook, ik geef het toe, heel wat energie kostte. Om eerlijk te zijn, was ik na onze ontmoetingen letterlijk uitgeput. Maar dat is één van de redenen waarom ik me echt voelde leven.
De weken verstrijken, er ontstaat een band en al snel komt die bijzondere week.
’s Maandags hoor ik tijdens onze wekelijkse groepsvergadering dat we elkaar, vandaag en tijdens de komende dagen, voor verschillende belangrijke afspraken, drie keer zullen zien.
Mijn eerste reactie is “cool”, want ik vind het altijd leuk met u op te trekken. Maar tegelijkertijd hoor ik , tot mijn verbazing, een stemmetje achterin mijn hoofd dat zegt: “oei, aan het einde van de week ben je zeker aan rust toe”.
Diezelfde middag ontmoeten we elkaar. Zoals gebruikelijk heeft u behoefte om te praten, uw vrees en bezorgdheid met ons te delen, maar ook uw plezierige en aangename momenten. Wij blijven luisteren, hoe lang het ook duurt, we stellen u gerust, we zeggen dat we overal voor zullen zorgen en verrassen onszelf door te denken dat u werkelijk een “vervelende lieverd” bent.
Bij de volgende afspraak bent u wat minder in vorm want een heleboel zaken zitten u dwars. We proberen u gerust te stellen, op uw wensen in te gaan al zijn die niet altijd duidelijk. Maar we zijn er voor u en u zegt dat het u goed doet.
Wauw, we zien het Atomium en besluiten het van dichterbij te gaan bekijken. U bent niet erg op uw gemak en vertelt ons dat u hoogtevrees hebt. Geen probleem, we gaan niet naar binnen! We kijken alleen maar. Wat een prachtig ding, een soevenirfoto waard!
De dag eindigt zonder problemen en we spreken af voor onze derde en laatste afspraak voor de week. De volgende dag kom ik op kantoor. Ik maak me klaar om u op te halen voor een afspraak waardoor u, zoals u het zelf zo goed uitdrukt, weer vooruit kunt en uw leven weer onder controle krijgt.
Maar er klopt iets niet. Er is tijdens onze afwezigheid ’s nachts twee keer gebeld. Vreemd. Ik bel terug.
En krijg te horen dat u deze nacht bent overleden, meneer J.
Mijn gemoed schiet vol, er vloeien tranen, dit is zo onverwacht.
En nu u er niet meer bent, moet ik u zeggen, al doet het pijn, dat ik door u, voor alle tijd die ons nog samen gegund zou zijn geweest, intenser zou hebben geleefd.
Goede reis, meneer J.
Eva, verpleegster.