De bomen, met hun nog schuchtere knoppen, vormen een erehaag voor ons. We gaan het bos in. Met haar sportschoenen aan waagt Suzanne* zich in een slakkengangetje over het pad.
De onderdompeling in de plantaardige kathedraal verloopt heel zacht.
Beetje bij beetje, maakt het ronken van de motoren plaats voor het kristalheldere gezang van de vogels.
Op het ritme van de ontwakende natuur, onthult Suzanne ons de kleuren van haar vroegere leven in Roemenië...
Het mos op de bomen doet de lieflijkheid herleven van de tuin van haar grootmoeder, waar zij vroeger zo vaak speelde. Het aanzicht van de kleine vijver dompelt haar onder in de frisheid van het meer dat haar hete zomers verzachtte.
De geur van een bloeiende struik voert haar terug naar de fijnheid van de boeketten die haar moeder samenstelde.
Na de bocht nodigt een boomstronk ons uit om te pauzeren. Suzanne kondigt aan: "Ik wil graag weer sporten."
Wandelen lijkt een goed begin.
Ze zal terugkomen, om met volle teugen de lucht van het bos in te ademen...
Een stilte, en een glimlach bloeit open op Suzanne's gezicht.
De lente komt er aan.
Suzanne leefde 12 jaar op straat in Brussel. Dankzij de intensieve begeleiding door Straatverplegers, en in samenwerking met verschillende andere organisaties, woont ze nu al 4 jaar terug in een huis. Ze is net opgenomen in het "My Way" project.
Verhaal van Mathilde, sociaal werkster in het "My Way" project