Ergens rustig, zonder vervelende buren

Meneer N*. is een man op leeftijd. Het soort leeftijd dat lacht om het verleden en soms rouwt om de komende 'vervaldatum'. Meneer N. heeft het soms over die 'vervaldatum'. Met humor, en op zijn gezicht een glimlach die ogenschijnlijk de spot drijft met die laatste dag die ons allemaal te wachten staat.

Maar het deert hem niet. Wat nu telt voor hem, is zich te kunnen settelen. Zodat hij daarna kan uitrusten. Retraite voor de norse krijger die genoeg heeft gezien en gewoon wil genieten van wat het leven nog te bieden heeft. "Ergens rustig," zegt hij. "En geen saaie buren! ».

Plots is er op een dag een appartement beschikbaar voor Mr. N. Vreugde. In mijn hoofd stelde ik me de scène voor: Mr. N. euforisch, opgewonden, klaar om te vertrekken uit wat hij ons beschreef als een dagelijkse hel. Toen kwam het moment van de aankondiging van de gevonden woonst en het op handen zijnde bezoek.

Ontgoocheling.

Woedeaanvallen, geweld. Meneer N. laat zich meeslepen, en onze pogingen om hem te kalmeren voeden alleen de woede die hem verteert. Meneer N. weet niet hoe hij met dit nieuws om moet gaan. En ik weet niet hoe ik moet omgaan met de tegenovergestelde reactie op degene die ik me had voorgesteld.

Dus we geven elkaar de ruimte, tijd om na te denken en te begrijpen wat er aan de hand is. En dan komt het besef, het was het meest voor de hand liggende. Als Mr. N. boos is, is dat omdat hij bang is. Hij maakt zich zorgen over iets waar hij al zo lang op wacht dat hij er bijna niet meer in gelooft. Angstig om weer in een huis te gaan wonen. Opnieuw dit leven leren leven. Oude gewoontes terug oppikken: slapen in een bed, op een matras. Met de sleutel van zijn huis op zak, en de verantwoordelijkheden die daarbij horen. Alleen zijn, ook. Afgesneden van de dagelijkse rituelen die het leven op straat bepalen en ondertussen een vertrouwd geraakte melodie vormen. Maar "het is een hel, dit leven," zegt hij. Ja, maar een hel die Mr. N. goed kent.

In tegenstelling tot het leven dat hem in een huis te wachten staat. Een onbevattelijke paradox van veilige onveiligheid. Het leven in een woning, na een leven op straat, kan angstaanjagend zijn. Het overwinnen van die angst hoort bij het werk van meneer N. Stap voor stap. Want elke kleine stap, we zijn er zeker van, zal Mr. N. dichter bij de plaats brengen waar hij van droomt.

Ergens rustig, zonder vervelende buren.

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.