We volgen mevrouw G* al bijna 3 jaar.
De band met haar kwam beetje bij beetje tot stand, met ups en downs, goede en slechte momenten. Ze is in België zonder papieren. De oplossingen om haar te beschermen en voor haar te zorgen zijn daarom beperkt.
Ze praat soms over naar huis gaan. Na lang onderzoek naar haar administratieve situatie, vooral in Frankrijk, begrijpen we dat ze daar niet veel meer kansen zal krijgen.
Vervolgens boden we haar een woning aan, in een project voor tijdelijke bewoning, waarbij ze geen huur hoefde te betalen. Ze kon een jaar lang over deze accommodatie beschikken, maar zal er uiteindelijk weinig wonen. Er waren veel uitdagingen, en aan sommige hadden we niet eerder gedacht. Gratis te kunnen beschikken over deze woning was een buitenkans voor haar. Aan de andere kant vond ze het heel moeilijk om er zich in te leven, zonder inkomen en met psychische problemen die anders uitpakten dan op straat.
Uiteindelijk moest dit project worden afgebroken - en dat was de keuze van onze patiënt.
Na enkele maanden te hebben geprobeerd haar, stapje voor stapje, in andere projecten te begeleiden, zagen we haar geleidelijk verslechteren. Meer dan voorheen. Het werd steeds ingewikkelder om haar afspraken te doen naleven of zelfs gewoon om warme koffie te gaan drinken. In ons team en met het netwerk bespraken we uitgebreid wat we verder konden doen, en we hebben een aantal dingen getest, maar haar situatie bleef ons zorgen baren.
Na vele maanden nadenken hebben we besloten om te proberen haar voor observatie te laten opnemen. Het is nooit iets dat we lichtvaardig beslissen: er moet aan sommige criteria worden voldaan en bovenal kan het een schok zijn voor de patiënt. We bespraken het heel transparant met haar en legden uit dat we met dit proces zouden beginnen, dat mensen haar zouden komen opzoeken om hun mening over de situatie te geven.
Alles verliep heel soepel en ze blijft een paar weken in het ziekenhuis, tijd om haar fysieke en mentale gezondheid te beoordelen, en vooral om uit te rusten.
Wij, van onze kant, denken verder na over de toekomst, ondanks de weinige mogelijkheden die ons ter beschikking staan...
Verhaal van Margaux, sociaalwerker
Help ons
--
(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.