Dit is een moment waarop mijn collega en ik getuigen lijken te zijn van de afwezigheid van menselijke waardigheid, van angst, verdriet, woede. In werkelijkheid is dat niet zo. Alleen de schoonheid van het moment geldt.
Als je bij Straatverplegers werkt, wil je de schoonheid in elk moment zien, zelfs als je geconfronteerd wordt met wat lelijk en droevig lijkt. In elke persoon wacht een vlammetje om herkend te worden.
Als je bij Straatverplegers werkt, erken je dat dat vlammetje bestaat, dat het mooi is en lumineus, wat de persoon die je ontmoet ook beweert.
En dat het tijd kost om de ander te laten accepteren dat dit levensvlammetje altijd aanwezig is en wacht. Dat z/hij het recht heeft om het zonder schuldgevoel te ondergaan.
Als je bij Straatverplegers werkt, zet je anderen er ook toe aan weer verantwoordelijkheid op te nemen en vertel je hun dat zij nog steeds de keuze hebben: gemoedsrust boven lijden en een constant schuldgevoel.
We kennen deze keuze immers allemaal – en weten dat die soms heel moeilijk te maken is. We ervaren dit elke dag, ook al verkeren we in verschillende situaties.
Mededogen is zonder verlangen, zonder verwachting. We willen anderen niet veranderen, want dat zou betekenen dat we ze niet accepteren zoals ze zijn.
Het enige wat we kunnen doen, is aanwezig zijn en zo goed mogelijk het licht delen dat ons bezielt om misschien op een dag dat van anderen opnieuw te laten schijnen.
Nadat we hem hebben bijgestaan en naar hem hebben geluisterd, arriveert de ambulance. De man lijkt te verdrinken in schaamte, verdriet overweldigt hem. Maar aan zijn ogen merken we dat hij zich goed voelt, dat hij het eens is met de keuze die hij zojuist heeft gemaakt.
Hij bedankt ons voor onze medemenselijkheid, maar eigenlijk is hij het die deze keuze heeft gemaakt en zijn eigen menselijkheid weer heeft ontdekt.
Wat afschuwelijk lijkt kan ook schoonheid bevatten. Daarom was dit moment, hoe moeilijk ook, één van mijn mooiste bij Straatverplegers. Ik was er tegelijkertijd van ondersteboven en weer bewust van wat essentieel is.
Er verliepen twee weken tussen deze gebeurtenis en de beschrijving ervan. Ik besloot het licht boven de schaduw te verkiezen.
En opeens voel ik me goed.
Word een steunpilaar
--
(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.