Onlangs zijn drie patiënten die we in hun woningen volgen, in het ziekenhuis opgenomen.
Ze woonden allemaal alleen en hadden allen te maken met fysieke, mentale en verslavingsproblemen. Ze waren niet gezind om ons advies om in bewaakte huisvesting te wonen, wat veel geschikter zou zijn geweest, op te volgen.
We hadden daarom geen andere keuze dan ze hun voorkeur te laten uitproberen, ondanks de bezorgdheid en stress die deze situaties voor ons, veldwerkers, uitlokten.
Hun ziekenhuisopname, na een groot ziektealarm, fungeerde uiteindelijk als een trigger. Nadat ze "zeer laag" waren gevallen, ondergingen ze inderdaad een soort wedergeboorte. Door deze ervaring kwamen ze hun crises weer makkelijker te boven, zoals vaak het geval is wanneer mensen in zulke situaties goed begeleid worden.
Na hun ontslag het ziekenhuis kwamen er oplossingen en werden veel zaken tegelijk gedeblokkeerd. Zo opende de 'gedwongen' ontwenning van mevrouw S. haar ogen en besloot ze op eigen kracht om alcohol vaarwel te zeggen. En ze vond ook de mentale kracht om een einde te maken aan de intimidaties van een buurvrouw.
Voor de heer J. was het belangrijk met zorg omringd te worden en dat er naar hem werd geluisterd; de ziekenhuisopname deed hem daarom goed. Na ontslag uit het ziekenhuis ging hij naar een verpleeghuis en volgt weer een gezonde levensstijl; hij parfumeert zich zelfs en stopte ook met alcohol.
Ook Meneer D stopte met drinken en keerde terug naar huis. Het gaat hem nu veel beter omdat hij ook geheelonthouder is geworden.
Wordt er niet gezegd dat wie opstaat sterker is dan wie nooit is gevallen?