Een bloem heeft licht nodig
om te bloeien

Ze verbergt haar gezicht. Ze voelt zich achtervolgd en hoort dagelijks zeer dreigende stemmen. Ze is zowel mentaal als fysiek uitgeput. Mevrouw S.* leeft nu al enkele maanden op straat.

Tijdens onze ontmoetingen vangen we soms een glimp op van een van haar blauwe ogen, maar haar gezicht blijft voor ons onbekend. Ze beschermt zichzelf door het zo veel mogelijk te verbergen. Ondanks de achtervolgingen die ze ervaart – sommige zijn niet echt, maar haar leven op straat is zonder twijfel zeer onveilig – ontstaat er een band met ons. Ze weet op haar manier om hulp te vragen, al weigert ze de meeste aanbiedingen voor onderdak of opname in het ziekenhuis.

Haar tegenstrijdigheden maken ons steeds bezorgder over haar psychische toestand en haar vermogen om de juiste beslissingen voor zichzelf te nemen.

Terwijl ze zich probeert te beschermen, brengt ze zichzelf juist in gevaar.

Na lang overleg besluiten we een procedure voor gedwongen opname te starten. We bereiden dit zorgvuldig voor, zodat het proces niet gewelddadig aanvoelt voor mevrouw S. Integendeel, we hopen dat ze het zal accepteren. Samen met een partner uit het netwerk voor geestelijke gezondheid, die mevrouw S. goed kent en waarin ze veel vertrouwen stelt, leggen we haar onze bezorgdheid uit. We maken duidelijk dat zorg nu noodzakelijk is, en dat een vrederechter haar op straat zal komen opzoeken om hierover te beslissen.

We vrezen dat we het contact met haar verliezen als ze de opname als een vorm van geweld ervaart, vooral gezien de achtervolgingswaan die haar dagelijks leven beheerst.

Uiteindelijk stemt mevrouw S. in om door de politie naar het ziekenhuis te worden gebracht. Al snel brengt de medicatie rust, en ze geeft aan veel minder stemmen te horen en zich daar goed te voelen. Ze is erg dankbaar voor de hulp die ze ontvangt.

Ze rust veel en vindt veiligheid in een dagelijkse routine.

In de eerste weken vindt ze het moeilijk om naar buiten te gaan. Ze heeft veel ideeën en plannen, maar wanneer we haar voorstellen om haar te begeleiden bij het uitvoeren ervan, stelt ze het telkens uit. We begrijpen dat de buitenwereld een bron van stress is geworden voor mevrouw S. na haar lange tijd op straat. We passen ons aan haar tempo aan en blijven haar zachtjes aanmoedigen, zonder haar te forceren. Langzaam maar zeker laat ze haar gezicht volledig zien, accepteert ze om de kleren die ze op straat droeg weg te gooien, en begint ze steeds meer plezier te vinden in het verzorgen van zichzelf.

Mevrouw S. wordt uiteindelijk overgeplaatst naar een open psychiatrische instelling om haar herstel voort te zetten. Ze maakt daar snel vooruitgang, gaat mee naar buiten onder begeleiding, is zeer proactief in haar administratieve taken, en geniet ervan om te winkelen voor nieuwe kleren of schoonheidsproducten. Ze staat weer met beide benen in de realiteit. Hoewel ze beseft dat ze voorlopig nog dagelijkse ondersteuning nodig heeft, is ze blij om in een gemeenschap te leven en deel te nemen aan de activiteiten.

Ze weet dat tijd nodig is om zichzelf opnieuw op te bouwen.

Ze droomt ervan, net als vroeger, enkele dagen alleen naar Frankrijk te reizen, en na haar ziekenhuisopname een eigen woning te vinden om haar onafhankelijkheid terug te krijgen.

Een prachtige weg die ze al heeft afgelegd...

(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.

© foto P-Y Jotray