Verhalen

Arcadia! Nee, niet het mythologische land waar gelukkige herders fluit spelen en van liefde en frisse lucht leven. Het is de naam van een rusthuis waar het “My Way” team op bezoek komt om te zien hoe het met meneer M. gaat.

Op een goede morgen gaan we op stap om meneer M. te zoeken. Hij is verstandelijk beperkt en leeft op straat. Hij is veel onderweg en het is altijd een hele klus hem te vinden.

We zoeken eerst op het enorme parkeerterrein van een winkelcentrum, dan in het centrum zelf en tenslotte in de omgeving: droefgeestige viaducten, overblijfselen van kampeerplekken, oude winkelkarretjes vol afval. Maar geen spoor van meneer M.

Als we vandaag bij haar aankomen, verbergt Mevrouw A haar gezicht in haar handen. Ze kreunt, ze huilt. Een ijzige wind teistert de binnenplaats waar we zitten en maakt de sfeer nog troostelozer. Niemand ontsnapt aan het lijden. Ik weet het. Als sociaal werkster, als iemand die zich inzet tegen alle vormen van ellende. Ik voel mee met haar leed, iedere keer dat ze me met haar gezwollen ogen aankijkt.

Mevrouw L. is bijna 50 jaar oud. Ze leeft al 20 jaar op straat, is heel vroeg in instellingen beland en is slachtoffer van het falen van het Belgische systeem. Het Luikse Straatverplegersteam maakt zich grote zorgen over haar en voelt zich machteloos ten opzichte van haar ellende.

Deze bijdrage in onze serie getuigenissen wijden we aan meneer F., een man met een indrukwekkend parcours, intelligent en met een ondeugende blik. We willen zijn geschiedenis onder de aandacht brengen, maar ook hoe die had kunnen aflopen als hij asiel had verkregen.

We kenden haar echtgenoot, meneer N, heel goed - zowel op straat als vervolgens in zijn woning waar hij meerdere jaren verbleef. Hij was een levensgenieter en stak zijn mening niet onder stoelen of banken. Je kon hem nauwelijks missen als hij in de buurt was. Hij zat vol humor en wist mensen die hem ontmoetten voor zich in te nemen. Zijn twee passies waren Johnny en honden. Hij had ontelbare beproevingen overleefd, zodat men bijna was gaan geloven dat hij onsterfelijk was. Maar in de winter van 2021 hebben we afscheid van hem moeten nemen.

Vandaag heb ik meneer S. naar de begravenis van zijn moeder vergezeld.

Een paar dagen geleden hadden we van een familielid gehoord dat zijn moeder was overleden. Over de banden die hij nog met  zijn familie onderhield, wisten we weinig. Hij is geneigd ons met een brede glimlach te vertellen dat alles goed gaat, dat de contacten in orde zijn en dat het hem ook goed gaat. Maar we weten dat hij soms “te trots” is om ons te vertellen dat hij een moeilijke periode te verwerken heeft.

Vandaag heb ik met mijn collega’s in Luik een patiënt  bezocht. Ik ben er met de trein naar toe gereisd met een afspraak in het station Guillemins. Deze stad ken ik niet goed en nog minder de personen die Straatverplegers begeleidt.

We gaan Meneer J. in zijn woning op enkele minuten afstand opzoeken. We hadden geprobeerd hem van ons bezoek te verwittigen maar konden hem niet bereiken. Nu proberen we het dus maar op goed geluk.

Ik zie in Luik allerlei soorten kampeerplaatsen opduiken. Als ik vroeger langs die dakloze mensen liep, ging er van alles door mijn hoofd. Ik zag ze rondzwerven, hier en daar een plaatsje bezetten, maar nooit definitief. Een lichaam bij een garage-ingang, iemand zien bewegen die onder een deken ligt te ademen, spullen opgestapeld in een hoek, een stuk karton in een portiek… Duidelijk zichtbare sporen van armoede, maar steeds van tijdelijke aard.

Meneer T en meneer X zijn twee patiënten die wij in hun woning bijstaan.

Sedert enkele maanden nemen ze allebei deel aan de raad van huurders die het team “Aansluiting” organiseert. Daar kunnen ze andere huurders van het Brusselse Housing First project ontmoeten en samen activiteiten kiezen waar ze graag aan mee willen doen.

Het was een koude en regenachtige dag zoals je tegen het einde van het jaar kunt verwachten. We waren de hele morgen in een inspectieronde op stap geweest met onder de arm een kerstcadeau dat schoolkinderen voor u hadden gemaakt.

Mijn grootmoeder zei eens tegen me: “Wat zou je ervoor geven om te zijn zoals iemand anders?”. Ik heb altijd geweigerd wat dan ook te geven want ik wilde niet zijn als iemand anders.