Verhalen

Hij werd in het begin van de jaren 60 in Brussel geboren. Na een burn-out en een periode van heftig isolement leefde hij meerdere jaren op straat. Hoewel hij over een woning beschikt, gaat zijn gezondheid zienderogen achteruit.

Meneer B heeft zijn nieuwe woning op een dinsdag kunnen betrekken nadat hij 6 jaar op straat had doorgebracht. Hij heeft er zich goed ingeleefd, dat is meteen zichtbaar. Hij ontvangt ons met een kop koffie. Er zijn afspraken met artsen gemaakt om zijn gezondheid weer op peil te brengen. En hij heeft ons laten weten wat de woning hem heeft gegeven: gemoedsrust en de mogelijkheid fysiek uit te rusten.

Die ochtend heeft me eraan herinnerd hoe belangrijk het is om ieders persoonlijke ritme in het genezingsproces te respecteren. Het is essentieel meneer F de nodige tijd te geven om in zijn eigen tempo, zonder overhaasten, zijn moeilijkheden te overwinnen.

Straatverplegers doet geweldig werk maar we stoten soms op een ingewikkeld systeem waarin we geen oplossingen vinden. Maar we geven de hoop niet op. We raken er wel uit. Ook al duurt het lang.

Als we zien wat meneer H moet doormaken, beseffen we dat er nog heel wat verbeterd moet worden opdat al die mensen die we elke dag ontmoeten, snel de straat de rug kunnen toekeren.

Als vrijwillige verpleegster bij de VZW Straatverplegers kom ik door het werk op straat soms tot interessante ontmoetingen met mensen die er leven.

Ik had meneer J al een hele tijd niet meer gezien.

Als zijn contactpersoon gedurende meer dan een jaar, had ik de gelegenheid hem te ontmoeten, hem te leren kennen en hem te begeleiden als het hem goed en soms wat minder goed ging.

Vorige week hoorde Meneer E dat hij keelkanker had. Maar hij bleef stoïcijns bij dat nieuws. Er is meer nodig om hem van zijn stuk te brengen na twintig jaar op straat te hebben geleefd en van alles te hebben meegemaakt.

Het verhaal van Meneer B. toont aan hoe we mensen in hun kwetsbaarheid kunnen begeleiden door aan hun toestand te wennen, wetend dat bestaansonzekerheid bij zo’n leven onvermijdelijk is – en dat de afgelegde weg al enorm lang is.

We ontmoetten Mevrouw B in 2019 op straat toen ze daar al meerdere jaren had geleefd. Ze had in haar wijk haar dagelijkse gewoontes ontwikkeld en ging bijvoorbeeld vaak naar de supermarkt op de hoek om zich op te frissen en van de toiletten gebruik te maken.

Bij Straatverplegers horen we vaak: “Wat jullie doen is magisch”.Dat is het inderdaad, en soms is het zelfs magisch voor ons! Om de meest kwetsbare dakloze mensen uit de straat te krijgen, hebben we een paar trucjes in onze mouw. 

Als er al iets in mijn werk is dat ik moeilijk kan verwerken, dan zijn het wel de overlijdens.

Als één van onze patiënten ons verlaat, moeten we hun dossier afsluiten en doorgaan met de andere patiënten. Dat is een moeilijk faze, maar dat is nu eenmaal de praktische werkelijkheid. Hoe je al de frustratie en vragen die dat opwerpt moet verwerken, dat leer je niet op school.