Verhalen

Onlangs zijn drie patiënten die we in hun woningen volgen, in het ziekenhuis opgenomen.

Ze woonden allemaal alleen en hadden allen te maken met fysieke, mentale en verslavingsproblemen. Ze waren niet gezind om ons advies om in bewaakte huisvesting te wonen, wat veel geschikter zou zijn geweest, op te volgen.

Ik ging met een collega twee broers bezoeken die we in hun woningen volgen. Ze zijn vrij jong vergeleken met onze gebruikelijke patiënten. We hadden bij één van hen afgesproken om samen naar de begraafplaats te gaan om het graf van hun moeder te bezoeken. Ze willen daar elk jaar in januari op de verjaardag van haar dood samen naar toe. Daar aangekomen nam ze na elkaar een moment van bezinning in acht. Mijn collega en ik hielden ons terzijde om ze daarin niet te storen.

Mevrouw H. begeleiden naar het einde van haar leven is veel meer dan een simpele opdracht. Het is een complexe reis, een uitdaging, een test voor het medeleven en de menselijke wil van ons team. Mevrouw H. heeft beproevingen doorgemaakt die maar weinigen van ons kunnen begrijpen: leven op straat, worstelen met drugsmisbruik en gezondheidsproblemen, iedere dag opnieuw.

Deze meneer leeft op straat en heeft een heel coole band met mijn hond Frida, en ik kan zien dat hij zelfs de neiging heeft op haar te wachten. De laatste keer bereidde hij speciaal voor haar een tupperware met kroketten. Om dit te doen, vroeg hij een vriend, die een hond heeft, om hem er een paar te geven.

We hebben een afspraak met een patiënt bij het OCMW. Maar hij is er niet. Dit is mijn eerste onderdompeling in het leven op straat. Ik kijk uit naar de ervaring, ook al lijken mijn twee collega's zich een beetje zorgen te maken. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet.

In 2023 zaten verschillende van onze patiënten om verschillende redenen en gedurende enkele weken of maanden opgesloten.

Deze zin wordt trots uitgesproken door een van onze patiënten wanneer hij een omweg maakt om wat afval in de dichtstbijzijnde afvalbak te gooien. Het is een alledaags gebaar, maar het betekent veel...

Omdat ik de dakloosheidsproblematiek en al haar sattelietonderwerpen wilde begrijpen, koos ik voor een stage bij Straatverplegers. Gaandeweg ontdekte ik politieke, sociale, financiële en structurele problemen. Bovenal wilde ik de verhalen van dakloze mensen begrijpen - snappen hoe ze op straat belandden en tegelijkertijd het systeem waarin we leven ontcijferen.

Dit is een moment waarop mijn collega en ik getuigen lijken te zijn van de afwezigheid van menselijke waardigheid, van angst, verdriet, woede. In werkelijkheid is dat niet zo. Alleen de schoonheid van het moment geldt.

Ik werk nu bijna anderhalf jaar in het huisvestingsteam van Straatverplegers. In die periode heb ik al veel mensen in hun persoonlijke parcours kunnen begeleiden en ieder van hen had een buitengewone, unieke en rijke levensloop. Elke patiënt die ik in het herstelproces leid, drukt een stempel op mijn geest en vergroot mijn kennis over deze wereld, dit systeem en zijn tekortkomingen, over mijzelf en mijn grenzen.

Ik prijs me gelukkig Wonder Woman te hebben ontmoet. Ken je haar? Ze lijkt me zo sterk; ik kan me dit vrouwtje onmogelijk anders voorstellen dan met die naam. Hoe heeft deze kleine dame zo veel jaren de hel van de straat kunnen overleven? Ik heb daar geen duidelijk antwoord op, maar ik ben echt verbaasd over haar moed en veerkracht ten opzichte van een lot dat haar in dit leven heeft geduwd.

In deze aflevering van « uit het leven gegrepen” vertelt een sociaal werkster van Straatverplegers over haar toevallige ontmoeting, buiten haar werk, met een patiënte. Waarschuwing: deze tekst gaat over sexueel geweld en de intimidatie waaraan dakloze vrouwen overgeleverd kunnen zijn.