Verhalen

A, één van onze straatpatiënten, is onlangs in onduidelijke omstandigheden overleden. Meer dan drie jaar geleden begonnen we hem op te volgen, maar toen leefde hij waarschijnlijk al tien jaar of langer op straat.

Achter zijn mooie glimlach, zijn vage en steeds weer terugkomende verhalen, en zijn constante weigering van hulp, vermoedden wij blessures, geslagen door familiale omstandigheden en ballingschap. We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Op een mooie augustusmorgen stelt iemand me bij een kop koffie voor om iets over mijn leven te vertellen, terug te kijken op de weg die ik heb afgelegd. Wie ben ik eigenlijk dat iemand me vraagt over mezelf te praten?

Toen we u onder onze hoede namen, Meneer N.*, wilden we zo veel mogelijk van u te weten komen om u zo goed mogelijk te kunnen helpen. Een email uit uw netwerk deed me toen onthutst opkijken. De tekst was nogal ontmoedigend: u had hoe dan ook zelf voor een leven op straat gekozen en had huisvesting altijd afgewezen …

Het is natuurlijk niet de eerste keer dat ik dat soort opmerkingen hoor, maar ze blijven me verbazen. Moesten we u daarom maar laten vallen?

Meneer K wordt sedert bijna 4 jaar opgevolgd door Straatverplegers. Zijn eerste woonst heeft hij verloren omdat die voor hem niet geschikt was: veel te geïsoleerd zodat hij ieder houvast verloor. Hij hield het daar niet uit en belandde helaas na korte tijd weer op straat.

De straat: daar wist hij alles van want hij had er al tientallen jaren geleefd. Zoals vele dakloze mensen heeft hij grote lichamelijke gezondheids- en verslavingsproblemen.

Meneer J. leefde heel lang op straat. Jarenlang sliep hij in een tent in de buurt van een Brusselse wijk waar de mensen hem kenden en op hem gesteld waren. Toen we hem ontmoetten, was hij er lichamelijk slecht aan toe en hij had zijn hygiëne totaal verwaarloosd. Onze ploeg nam alle tijd om hem te leren kennen, ondermeer door hartelijk mee te lachen met zijn grappen. Aan humor had hij geen gebrek.

Meneer D is 70. Sinds de jaren zestig woont hij in België. Hij  behaalde er meerdere diploma’s en werkte in verschillende sectoren - maar altijd in het zwart. Hij heeft namelijk geen papieren.

Luc leefde 7 jaar op straat. Samen slaagden we erin hem eruit te krijgen en een thuis voor hem te vinden ; daar heeft hij nog vijf jaar kunnen van genieten, vooraleer hij helaas in de zomer van 2020 gestorven is. Ontdek hier zijn pakkende getuigenis...

Op een dag waren de voorwaarden vervuld om een woning te betrekken en de noodopvang waar je tien jaar had geslapen te verlaten. Drie keer kwamen we je halen en brachten we je naar je nieuwe huis. Drie keer weigerde je met ons mee te gaan. Je zei dat je te moe was of dat je buikpijn had.

Een paar weken geleden ontmoette we M.R. Hij werd bij ons gemeld door een andere VZW waarmee we samenwerken. M.R. heeft 7 jaar op straat geleefd en zit nu enkele maanden in een opvangcentrum nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen.

Kort geleden hebben we een straatpatient opgezocht, een man die zich niet bewust is van hoe slecht zijn gezondheid eraan toe is. Op zijn rug had hij een enorm gezwel. Zijn hemd kleefde op zijn wond - waar het vocht uitsijpelde.

Wat me als sociaal werker het meest raakt en verrijkt zijn momenten van stil samenzijn. Natuurlijk moeten we doelen halen, afspraken nakomen, enz., maar wat ik prefereer is als er tussen mij en de patiënt “niets” gebeurt.