Verhalen

Dit is het verhaal van een patiënt die ik tijdens mijn eerste straatronde met Straatverplegers ontmoette. Meneer L. leeft op straat. Hij mist een been. Het werd na een verkeerde medische behandeling in zijn land van oorsprong geamputeerd. Hij heeft een sterke, vriendelijke persoonlijkheid die door de mensen in zijn omgeving wordt geapprecieerd. Hij heeft geen papieren.

Wat we samen hebben beleefd was niet meer dan een moment, zo maar, samen rond een tafel. Het was niets en alles tegelijk. Een moment dat op een vreemde manier normaal was terwijl we daar met z’n drieën zaten, ieder op onze eigen stoel.

Mevrouw V. verblijft  momenteel in een onthaalhuis. Daarvoor kende haar parcours alle denkbare hoogte- en dieptepunten: van rusthuizen naar ziekenhuizen, van leven op straat naar opvangcentra, en vice-versa – totdat ze uiteindelijk na meerdere jaren weer een eigen woonst kon betrekken.

Mevrouw J wordt door ons al een tijdje begeleid, eerst toen ze nog op straat leefde en nu in haar eigen woonst. Hoewel ze sociaal ingesteld is, hebben we moeten wennen aan periodes van totale stilte. Op zulke momenten is het zinloos om zelfs maar te proberen met haar in contact te komen.

Meneer M. is iemand met  heel wat kwaliteiten. Maar die zijn veel te lang door de mensen in zijn omgeving genegeerd of onderschat. Je hoeft maar een beetje dieper te graven om te ontdekken dat Meneer M. heel vindingrijk en vastberaden is.

Een paar maanden geleden begon ik bij Straatverplegers te werken.

Als dat bij vrienden of kennis ter sprake komt, krijg ik vaak de vraag of mijn werk niet te moeilijk is?

Iedere keer weer ben ik verwonderd over die vraag, en mijn antwoord is steeds hetzelfde: neen, mijn werk is niet te moeilijk.

Wat een week ! Ik moet zeggen dat u mij echt hebt doen voelen dat ik leef, met een cocktail van emoties! Van lachen naar wenen – en tussendoor hebt u ook nog mijn geduld flink op de proef gesteld.

In deze vroege lente, hebben we een afspraak met Mevrouw V. * We gaan met haar naar het ziekenhuis voor een belangrijk onderzoek. Haar knie gaat sterk achteruit en ze kan bijna niet meer lopen.

Te laat komen is dus uitgesloten.

Suzanne leefde 12 jaar op straat in Brussel. Dankzij de intensieve begeleiding door Straatverplegers, en in samenwerking met verschillende andere organisaties, woont ze nu al 4 jaar terug in een huis. Ze is net opgenomen in het "My Way" project.

Meneer T*, 65 jaar, woonde jaren in een tentje, alleen. Door psychische problemen was hij zo losgekoppeld van de werkelijkheid dat hij zijn hygiëne compleet verwaarloosde. Op stap gaan met hem was niet bepaald aangenaam omdat zijn geur ondraaglijk was en zijn gedrag problematisch kon zijn. We kregen zelfs te horen: "Hem krijg je nooit in een woning geplaatst".

We zouden het erg gevonden hebben als hij op straat gestorven was, het zou erg moeilijk geweest zijn voor het team.